از تابستان ویوالدی تا خروس‌خوان جوان

محمود خوشنام

آنتونیو ویوالدی، یکی از پرکارترین آهنگسازان قرن هفدهم و هجدهم به‌ شمار می‌رود. در کارنامه‌ی آفرینشی او حدود چهل اپرا، پنجاه کار مذهبی، پنجاه کارنات و سرنا، نزدیک به صد سونات و پانصد کنسرتو سمفونی و بی‌شمار قطعات کوچک و بزرگ دیگر ثبت شده است. در این میان هیچ‌کدام به اندازه‌ی چهار کنسرتوی به‌هم پیوسته‌ی او که به چهار فصل معروف شده مهر ماندگاری نخورده است.

آنتونیو ویوالدی را با «چهار فصل» می‌شناسیم

پدر ویوالدی، فردی مذهبی و نوازنده ارکستر کلیسا بود و خود او نیز تا زمانی که به بیماری شبه آسم مبتلا نشده بود از کارگزاران کلیسا به شمار می‌رفت.

با این‌همه نیروی سرزنده سازی در آثار او هست که او را به یکی از تاثیرگذارترین آهنگسازان تاریخ موسیقی تبدیل می‌کند. ویوالدی هنگامی که در چهار فصل جلوه‌های مختلف طبیعت را توصیف می‌کند، دل‌انگیزترین تصویرهای صوتی را به‌دست می‌دهد.

حال که در میانه‌ی تابستان هستیم، می‌رویم به سراغ کنسرتوی دوم چهار فصل که تابستان نام گرفته و بخش آخر آن را با هم می‌شنویم. در تابستان ویوالدی، همه‌ی طبیعت در حال شکفتن و بارآوری است.

مینو جوان را باید یکی از نخستین زنان خواننده‌ای به‌ شمار آورد که ترانه‌های بومی ایران را بازخوانی کرده است. مینو، کار خواندن را با گروه آواز جمعی رادیو ایران آغاز کرد که سرپرستی آن را همسر آینده‌ی او، ایرج گلسرخی بر عهده داشت.

مینو جوان که سال‌ها است در ایالات متحده آمریکا اقامت گزیده، در سال‌های اخیر چند سی‌دی از خوانده‌های بومی و غیر بومی خود را به بازار فرستاده است.

در سی‌دی آهنگ‌های محلی او به ترانه‌ای ناشنیده برخوردیم به نام خروس‌خوان که گویا متعلق به مناطق شمالی ایران باشد. خروس خوان را اردشیر روحانی تنظیم کرده است.